சித்தாண்டி கண்ணீர்

திகிலிவெட்டை குளமதில் பூத்த தாமரை ஒன்றில்
உதிர்ந்த இதழ்களிடையே சிங்கத்தின் உரோமங்கள் சிக்கிக்
கிடந்தன
தாமரையில் கண்ணீர் தேங்கியிருந்தது
அது இருளில் கிடந்த
ஆயிரக்கணக்கான விழிகளை திறக்கச் செய்தது

கிழக்கில் உதயமாகி சூரியனும் உச்சிக்கு வந்தது
ஒழி வழங்காத சூரியனிடமிருந்து இருளே கசிந்தது
வெள்ளை நிற மொட்டொன்று இருளில் தனித்து போனது
மெல்லிய புகை போன்ற சூரியன் கசிந்து கொண்டிருந்தது

வாளினை ஏந்தி சிங்கம் கொடிதனில் அசைந்தாடியது
இலிங்கத்தை ஏந்தியபடி இராணுவம் எங்கும் அலைந்தது
மல்லிகை மொட்டொன்றை நாடு வீதியில் சிதைத்தது
கீதம் பாடும் மீனொன்றை வதைத்துக் கொன்றது

அரசனோ இளவரசனோ ஒப்புதல் தந்தது
அத்துணை எலிதாயிற்றா மகளை சிங்கத்துக்கு கொடுத்தது
தங்க விதைகலையா இன்னும் தேடுவது
சிங்கங்களே இனி உங்களை நாய்களே என்றா அழைப்பது

தாய்ப்பால் வாசனை மறவாத அழகிய பூவொன்றுக்கு
தான் விளையாடித்திரியும் ஊர்மனை தொலைதூர இடமில்லை

தாய்நாட்டைக் காக்கும் வீரர்கள் இருக்கும் பாதையில்
சௌபாக்கியமெங்கே சுவாசிக்க கூட முடியவில்லை

புற்பூண்டிழந்து போய்க்கிடக்கின்றது சித்தாண்டி – அங்கே
மனமெங்கும் வியாபித்திருந்த விசத்தை மட்டுமா
கொட்டினீர்கள்
வாய் திறந்தாலே தர்ம போதனைகளை உரைக்கின்ரீர்களே
இந்த நரகக் கிடங்கு உங்களுக்கு அழகாகத் தெரிகிறதா

(ஒரு பாடசாலை சிறுமியின் வல்லுறவினை வெளிப்படுத்தும் கவிதை)

மூலம் – மகுடம் இதழ் -03 ஜூலை – செப்டம்பர் -2013